Vrijdagavond 3 juni vond ‘avondje Hoofdstuk’ plaats. Een bijeenkomst over menselijkheid in de zorg. Ik zal in enkele blogs terugkijken, maar waar begin ik...? Er zaten betrokken interessante mensen op het podium, zoals een verpleegkundige, een bestuurder en een practor, maar in het donker zat mijn hoofdgast Linda.
Afbeelding: podium theater Concordia in Utrecht
Frustratie
Tijdens mijn revalidatie in De Molenwiek [fictieve naam] had ik het zwaar. Los van dat het pittig is om te revalideren van een herseninfarct zaten het zorgsysteem en ik elkaar flink in de weg. Het contact bleef vriendelijk, maar van samenwerking was slechts beperkt sprake. Hoe bozer ik werd over mijn revalidatiepad, hoe zoeter mijn behandelend team werd en doorging met hun plan.
Zo verliep ook mijn contact ook met ergotherapeut Linda [fictieve naam]: Ik vond haar aardig, maar ze werd een vertegenwoordiger van het systeem waar ik veel moeite mee had. Elke therapiesessie raakten we verder uit contact en mijn revalidatie eindigde in grote frustratie. Ik zou hier nooit meer terugkomen!
‘Ik heb mijn huidige status nog niet omarmd, of ‘geaccepteerd,’ zoals De Molenwiek het zou noemen. Fuck De Molenwiek!’ (fragment uit Hoofdstuk)
De Terugkeer
Een jaar na mijn revalidatie keerde ik echter terug naar de Molenwiek om in gesprek te gaan over hoe we elkaar zo hebben kunnen mislopen. Op een woensdagmiddag zat ik in een bekende therapieruimte met zweet in mijn handen tegenover een van de bepalende personages uit mijn verhaal: Linda. Ik heb me zelden zo onzeker gevoeld. Was ik toch niet gewoon gek geworden? Had ik mijzelf met mijn autobiografische roman Hoofdstuk niet belachelijk gemaakt? Waarom kon ik mijn mond niet gewoon houden en doorleven? Dit kon enkel op een deceptie uitlopen.
Geheel onverwacht bleek Linda een hele toffe reflectieve jongedame die mijn pijnpunt herkende en er graag van wilde leren. Ze had ondanks haar drukke schema ruim tijd gemaakt om me welkom te heten. Ze overtrof daarmee al mijn verwachtingen van een afstandelijke zorgprofessional. Mijn angst en boosheid waren in een keer verdwenen. We deelden een tragisch hoofdstuk uit ons leven.
De Held
Linda en ik hebben nadien vaker gesproken over systemen en menselijkheid. Het ging niet over ‘wiens schuld is het?’, maar over samenwerken, complexiteit en verdriet. Ze heeft mijn vertrouwen in De Zorg en mijn eigen waarnemingsvermogen teruggebracht.
Linda geeft mij hoop dat we elkaar - als medemens - terug kunnen vinden als het heel lastig is. Ik had het lastig, maar zij zeker ook. Ze is mijn held van het verhaal, en staat symbool voor mensen die binnen alle systeemdruk in staat zijn - en het lef hebben - om contact te maken.
Linda wilde niet op het podium, maar het liefste had ik haar in de spotlights gezet.
Video: Eline Kouwets en Wijcher van Dijk - tijdens 'Avondje Hoofdstuk' - met "Wees de held van je verhaal" uit de musical Big Fish.
Comments